Het gebouw werd in 2001 beschermd en dient nu als interactief museum voor de geschiedenis van het kusttoerisme.
Dit voormalig postgebouw werd in 1926 in een sober eclectische stijl opgetrokken naar ontwerp van architect M. de la Croix. Het valt op door zijn verhoogde begane grond: boven het straatniveau zijn de kelderopeningen zichtbaar. Op het afgeronde balkon van de hoekpartij is nog de posthoorn aanwezig. Ook de vermeldingen aan de publieks- en dienstingang en de aanwezigheid van een uurwerk en brievenbussen verraden nog de oude bestemming van dit gebouw. Op de gelijkvloerse verdieping bevond zich het postkantoor, de postmeester woonde boven zijn werk, op de eerste verdieping.
Meer informatie

Deze villa is een antivoorbeeld geworden van de monumentenzorg. Deze Belle Epoque-villa werd slechts beschermd op het moment dat de bouwvergunning voor het achterliggende appartementsgebouw eigenlijk al was goedgekeurd. Hierdoor werd enkel de gevel bewaard en werd er achter en boven deze gevel een nieuw appartementsgebouw opgetrokken. Een compromis waarmee men onmogelijk gelukkig kan zijn... De rijke gevel is bijna volledig opgetrokken uit blauwe hardsteen en doet vermoeden dat ook het interieur de moeite waard moet zijn geweest. De naam van de villa verwijst rechtstreeks naar de Antwerpse bouwheer, baron Cogels. Deze baron liet dit pand optrekken als buitenverblijf aan de kust, rond 1900. De architect signeerde zijn ontwerp op de gevelsokkel: CDR Trooff. De florale zweepslagmotieven op de sierhekken van de balkons en de keramiektegels op de verdiepingen zijn duidelijk geïnspireerd op de art nouveau. De imitatiebossage op de gelijkvloerse verdieping en de ajuindakbekroning van de erker zijn dan weer eerder eclectisch.
Meer informatie

Dit voormalige hotel 'Continental' is nu in gebruik als logement en mess voor officieren. Het gebouw werd als monument beschermd in 2001. De voormalige naam van het hotel valt nog af te lezen uit de grote betonnen letters op de gevel. Hotel Continental werd ontworpen in 1920 als een symmetrisch gebouw in eclectische stijl. De symmetrie werd echter algauw verbroken door een uitbreiding. De twee traveeën uiterst rechts zijn namelijk een toevoeging van een vijftien jaar na de initiële bouw, een bewijs van de populariteit van het kusttoerisme in de vroege twintigste eeuw.
Meer informatie

De Leopoldlaan was lange tijd de belangrijkste verkeersader van Middelkerke. Een beter locatie kon men dus nauwelijks uitkiezen voor dit pompstation en garagebedrijf. Op de gelijkvloerse verdieping bevond zich de werkplaats, erboven de woning van de uitbater.
Het complex werd in 1924 ontworpen door architect Deleye. Ondanks het feit dat het hier een vrij functionele architectuur betreft, is er aandacht besteed aan vorm, kleur en ritme. Verschillende elementen verwijzen hier naar de art decostijl. Zo is de voorgevel volledig bekleed met gele faiencetegels, waarin bruine tegels voor de ritmering zorgen. Het gebouw was dus tegelijk werkplaats en uithangbord van het bedrijf, een fenomeen dat we bijvoorbeeld ook terugvinden in de bekende Citroëngarage in Brussel. Tijdens het interbellum werden er verschillende benzinepompen en brandstoftanks bijgeplaatst, wat het succes van het autogebruik en van de kuststad in het algemeen aanduidt. Ook werd er in 1928 een volume bijgebouwd, waar parkeerboxen ter beschikking werden gesteld van auto-eigenaars die hun wagen ergens veilig wilden stallen.
Meer informatie

Oorspronkelijk werd het Epernayplein ontworpen als tenniscourt, maar dit ontwerp is nooit uitgevoerd. In 1891 bouwde men hier een eerste, houten casino. Het stond er pas 5 jaar toen het reeds afbrandde. Men bouwde het casino opnieuw op, maar algauw bleek het casino te klein om de stroom geïnteresseerden een plaats te bieden. Daarom werd er vlak voor de Eerste Wereldoorlog een nieuw casino gebouwd naar ontwerp van de bekende Brusselse architect Hobé. Helaas overleefde dit gebouw de beide wereldoorlogen niet. In de jaren 50 van de 20ste eeuw werd het huidige gebouw dan opgetrokken, gebaseerd op het ontwerp van Hobé en uitgewerkt door architect Vereecke. Het casino is in cottagestijl uitgewerkt, het is opgetrokken uit grote similiblokken boven een plint van natuursteen. De grote, hoge daken zijn afgedekt met tichelen en telt vele dakkapellen. De hal wordt van bovenuit verlicht door zonlicht dat door het gekleurde glas-in-lood kan binnenvallen. Naast zijn functie als speelzaal, staat het casino ook bekend voor de vele optredens die er plaatsvinden in de zogenaamde Baccarazaal.
Meer informatie

De Brusselse architecten Albert en Alexis Dumont tekenden het ontwerp voor deze dijkvilla. Boven het rechterraampje van de soussol staat in gouden letters de naam 'Doris'. De villa werd gebouwd in 1899 in neorococostijl. De volledige gevel werd opgetrokken in blauwe hardsteen, waarna deze werd beschilderd De sierlijk uitgewerkte loggia op de bel-etage is bereikbaar via een trapje vanop het voorliggende terras. Het smeedwerk van de leuning is zeer verfijnd. Tegen de achter- en zijwanden van de loggia zijn gekleurde faiencetegels aangebracht die blauweregen voorstellen. Over de eerste en tweede verdieping heen, loopt er een golvende uitbouw, die bekroond wordt door een polygonaal uitkijktorentje. De rocaillesculpturen op de gevel refereren aan de zee : we zien schelpen, zeepaardjes en zelfs dolfijnen. Het contrast met de appartementsgebouwen links en rechts ervan, wijst ons op de groei van het toerisme in deze kuststad. Waar Villa Doris oorspronkelijk als vakantiewoning voor één gezin werd geconcipieerd, zorgen hedendaagse appartementsgebouwen voor de logies van meerdere families. Helaas geven zij de zeedijk vandaag een veel monotoner uitzicht dan pakweg een eeuw geleden het geval was. Het is dan ook een geluk dat deze villa als monument beschermd is.
Meer informatie

Dit voormalig tractiestation is als monument beschermd sinds 1995. Het is dan ook een uniek voorbeeld van hoe een nijverheidsgebouw de uitstraling van een villa werd aangemeten. In een tractiestation wordt elektriciteit voor de aandrijving van spoorwegverkeer opgewekt, hier gaat het specifiek om tramverkeer. Naast een machinezaal, atelier, bergplaats en een garage voor de ladderwagen, is er ook een conciërgewoning voorzien. Tussen het bedrijfs- en woongedeelte is een galerij aangebracht zodat men ook bij regenweer de verschillende bouwonderdelen droog kon bereiken. Alle onderdelen hebben een art deco-uitwerking gekregen. De architect, Georges Vivenoy, tekende het ontwerp in 1920 voor een architectuurwedstrijd, uitgeschreven door de Nationale Maatschappij van Buurt-Spoorwegen. Zijn ontwerp werd er verkozen voor 43 andere ontwerpen. Toen men besloot het gebouw niet in Sint-Genesius-Rode, zoals oorspronkelijk bedoeld, maar in Middelkerke op te trekken, heeft men slechts een paar aanpassingen aan het ontwerp moeten uitvoeren. Het grondplan is quasi ongewijzigd, gevelritme en materiaalkeuze werden wel aangepast aan de nieuwe locatie. Vivenoy betrok de duinen in zijn ontwerp te Middelkerke en koos ervoor het terrein niet te nivelleren. Vivenoy was een oud-leerling van de bekende art nouveau-architect Victor Horta en was duidelijk een goede leerling. Binnenin is geen ruimte verspild : alles heeft er zijn exacte plaats, onder meer dankzij het feit dat Vivenoy werkte met ingewerkte kasten. In 1967 nam men nog andere elektriciteitsgroepen in gebruik, maar ook deze zijn uiteraard intussen verouderd en vervangen door meer moderne oplossingen in een ander gebouw. Zonder de bescherming als monument was dit gebouw dus meer dan waarschijnlijk verdwenen omdat het niet meer 'nuttig' was. Vandaag is het gebouw niet meer in gebruik door de vervoersmaatschappij, deze gaf het in erfpacht aan een interieurarchitect, die het gebouw met eigen middelen renoveert.
Meer informatie