Deze veldbatterij dateert uit de Tweede Wereldoorlog en maakte deel uit van de kustverdediging van de Duitsers, de zogenaamde Atlantikwall. De site is een beschermd monument. De verschillende gebouwen liggen temidden een weiland en zijn vrij sterk beschadigd. De veldbatterij bestaat onder meer uit twee geschutskazematten, betonnen loopgraven en open beddingen. Op de ronde sokkel binnen de open beddingen werd eveneens geschut geplaatst. Verder zijn er ook half ingegraven betonnen munitiebunkers en een bakstenen manschappenverblijf. De vierkante betonnen palen van ongeveer anderhalve meter hoogte zijn zogenaamde 'Rommelasperges', een uitvinding van veldmaarschalk Rommel, die bevelhebber was van de Atlantikwall. Tussen de palen werden draden gespannen om luchtlandingsacties te voorkomen. Ze zijn een redelijk late ingreep (van maart 1944) en werden uit angst voor de geallieerden opgetrokken. Hiertoe werd de bevolking verplicht tewerk gesteld. Ook op de stranden moest men dergelijke Rommelasperges ingraven, vaak werd er nog een mijn aan vastgemaakt om landingsboten te vernietigen. Langsheen de volledige Atlantikwall vindt men her en der nog Rommelasperges terug, hoewel er ook bijzonder veel verdwenen zijn.

Meer informatie

Meer informatie

Meer informatie

De huidige kerk van Leffinge is in neogotische stijl gebouwd in 1877. 20 jaar vroeger had men de vorige kerk, die zeer bouwvallig was, afgebroken. Het ging om een bakstenen kerk met een achtkantige toren, die (herop)gebouwd werd na het Beleg van Oostende. Deze kerk was de gereduceerde versie van de laatmiddeleeuwse bakstenen hallenkerk die terugging op een grote romaanse kerk. Opmerkelijk is dat deze romaanse kerk al de afmetingen had van de huidige kerk, het was dus een zeer grote kerk voor die periode. Leffinge was dus niet alleen een wereldlijk maar ook religieus centrum in de wijde omgeving. De oorspronkelijke romaanse kerk werd waarschijnlijk gebouwd rond het midden van de 10de eeuw, ze werd bediend door een kleine groep van priesters, daarvan getuigen vandaag nog steeds de twee pastorieën in het dorp: de 'zuidpriestragie' en de 'westpriestragie'. De kerk werd al vermeld in 988 in een pauselijke bulle en rond 1060 in de verhalen van de mirakeltochten met de lichamen van de heilige Lewinna en Ursmarus. In het verhaal van de tocht met de heilige Lewinna wordt er verteld hoe de bewoners van Leffinge eerst eerder wantrouwig stonden tegenover deze ;nieuwe heilige (het ging immers om een soort van "introductietocht"). Enkele wonderen later waren de Leffingenaren, waaronder ene Boldredus die mirakuleus genezen werd, al heel wat meer overtuigd. In het tweede verhaal zorgde de heilige Ursmarus voor een hele nacht regen na een langdurige en wanhopige periode van droogte in de omgeving van Leffinge, waarna men de monniken en hun mirakelheilige niet meer wilde laten gaan. Ook in de kerk van Leffinge komen we de Tempeliers tegen... Het is zo dat de familie de Fauquemberghes, destijds machtige adel, het altaar en de tienden van de parochie Leffinge in leen hield van de graaf van Vlaanderen. Deze familie had nauwe banden met de Tempelridders, meer nog, een van hun voorouders was zelfs mede-oprichter van de tempelorde. In de vroege 12de eeuw schonk Willem II de Fauquemberghes dan ook het altaar van Leffinge, met de bijhorende rechten, aan de Tempelridders. Het spreekt voor zich dat dit belangrijke inkomsten met zich meebracht voor de ridders, maar ook dat zij een eeuw lang de kerken van Leffinge en van haar deelparochies onderhouden hebben. Volkse overlevering weet nog altijd te vertellen dat de Tempeliers een tiende van de oogsten opeisten... In de late twaalfde eeuw worden Slijpe (Arleboudskapelle), Stene, Mannekensvere en Wilskerke afgesplitst van de hoofdparochie Leffinge. Niet dat de kerk hierdoor aan belang verloor, misschien zelfs integendeel, in de 13de eeuw werd ze zelfs als belfort gebruikt : de oorkonden en keuren van de watering werden er namelijk bewaard.

Meer informatie

Meer informatie

Leffinge is een bijzondere plaats in het gebied omdat het het centrum was van het gebied dat niet in het bezit van de graven van Vlaanderen was. De uitgang -inga duidt op een ontstaan in de 5de tot 7de eeuw en betekent 'nederzetting van'. Latfin zou de persoon zijn die de nederzetting stichtte. Het gaat hier om een terpnederzetting : wanneer we het dorp binnenrijden langs de Papegaaistraat voelen we duidelijk een zekere helling. Deze wierde kan kunstmatig zijn, maar kan ook teruggaan op een oude geulrug. Feit is dat de percelen spievormig op deze helling georganiseerd waren : zo had elke grondbezitter een gelijkwaardig deel van de 'taart'. Bovenaan bevond zich de woonstede, meer naar onderen toe waren de velden. Men neemt aan dat deze boerderijen vermoedelijk in de eerste plaats op zelfvoorziening gericht waren, maar waarschijnlijk produceerde men ook een bepaald surplus, vooral uit de schapenteelt, dat verkocht kon worden op lokale of regionale markten.

Meer informatie

Deze hoeve was een bezit van de Tempeliers, een religieuze ridderorde uit de 12de eeuw pelgrims op weg naar het Heilig Land wilden beschermen. In een korte periode wist de orde zich uit te breiden over gans Europa. Zo zou de orde aan het begin van de 14de eeuw niet minder dan 9000 kloosters of heerlijkheden in bezit gehad hebben. In de 13de eeuw richtten de Tempeliers het Groot Tempelhof te Slijpe op als nieuwe, grotere Commanderij (handelscentrum). De Franse koning Filips IV en paus Clemens V waren echter jaloers op deze almaar rijker wordende orde en in 1307 liet Filips IV alle Tempelridders arresteren op laste van ketterij en liet al hun bezittingen in beslag nemen. Paus Clemens V liet in 1312 de orde opheffen. Hierna werd het beheer van de bezittingen overgedragen aan de hospitaalridders, ook Orde van Sint-Jan van Jeruzalem genoemd. Archeologische opgravingen hebben aangetoond dat deze 'Commanderie de Flandres', zoals de Commanderij te Slijpe genoemd werd, een van de belangrijkste van het graafschap Vlaanderen was. Van bij haar oprichting in de 13de eeuw zag de Commanderij er vrij groots en prestigieus uit. Het hof, van ongeveer 5 ha, werd volledig omgracht én ommuurd. Er bevond zich een grote schuur, een molen, gastenverblijven en een kapel op het terrein. Een van de merkwaardigste vondsten op deze site is een 13de-eeuws glazen urinaal, dat werd gebruikt om de urine van een zieke te bestuderen. Na de overname van de goederen door de hospitaalridders nam het belang van het hof stilaan af. Op het einde van de 18de eeuw werd het hof als nationaal goed verkocht door de Franse revolutionairen. De landbouwers die de hoeve overkochten, gebruikten de kapel van de Tempelridders in de 19de eeuw als schuur. De Tempeliers bleven nog alleen achter in de talrijke sagen en legenden die in de streek de ronde doen.
In Slijpe worden nog jaarlijks in de maand juni 'Tempeliersfeesten' gehouden. Dan zijn er allerlei evenementen rond dit thema te doen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de hoeve volledig verwoest, in 1921 werd ze heropgebouwd naar plannen van architect Heyneman.

Meer informatie

Deze hoeve heeft de naam overgenomen van een hoeve die hier voor de Eerste Wereldoorlog in de buurt stond. De huidige 'Polderhoeve' werd in 1920 gebouwd door architect A. Dothée uit Laken. Deze architect combineerde hier streekeigen elementen met minder streekeigen kenmerken. Zo is het dak van het boerenhuis een geknikt zadeldak, wat slechts zelden bij boerderijen voorkomt. Ook de andere gebouwen hebben een brede dakhelling met een hoge nok. De opstelling van de gebouwen zelf is dan weer vrij traditioneel. De gebouwen zijn rond een open binnenplaats geschikt en de toegang tot het erf is gemarkeerd door bakstenen hekpijlers. Vandaag zijn de schuren en stallen nog steeds in gebruik voor respectievelijk akkerbouw en het kweken van melkkoeien.

Meer informatie

Tot 1971 was Mannekensvere een onafhankelijke gemeente, het had dan ook een eigen gemeentehuis. In 1977 werd de gemeente bij hoofdgemeente Middelkerke ingedeeld. Het gemeentehuis aan de Bruggesteenweg is een neorenaissancistisch ontwerp van architect Raison van tijdens het interbellum. De Eerste Wereldoorlog had bijna het volledige dorp van de kaart geveegd en men treft hier dan ook veel wederopbouwarchitectuur aan. Na WO I vroeg de staat aan Alfred Ronse, dijkgraaf van de Wateringen van Vladslo-Ambacht, om de wederopbouw van de verwoeste hoeven in West-Vlaanderen te organiseren. Architect Theo Raison was de rechterhand van Ronse en men vindt in de buurt dan ook heel wat ontwerpen van zijn hand terug. Links van het gemeentehuis voorzag de architect ook een woning, waarschijnlijk voor de veldwachter van het dorp.
De Bruggesteenweg zelf is een behoorlijk oud tracé. Het maakt deel uit van de belangrijke historische as Nieuwpoort-Gistel-Brugge, en werd rond 1780 aangelegd als Oostenrijkse steenweg.

Meer informatie

Het dorpje Mannekensvere had tot 1860 een middeleeuwse kerk. Op dat moment heeft men deze echter afgebroken en vervangen door een neogotische hallenkerk. Deze werd tijdens de Eerste Wereldoorlog echter vernietigd. Hierna werd de huidige kerk gebouwd door architect Raison, die tijdens het interbellum talloze gebouwen die tijdens de oorlog vernield waren, mocht 'herontwerpen' door zijn samenwerking met burggraaf Ronse. Aanvankelijk moet hier een Mariakapel gestaan hebben, die gesticht was door de Tempeliers. Helaas is hiervan vandaag geen spoor meer terug te vinden. De Bruggesteenweg werd al in 1777 als steenweg aangelegd, het was van dan af de belangrijkste verbinding over land tussen Nieuwpoort, Gistel en Brugge. Het huidige kerkje is relatief klein en heeft een lage spits. In het interieur wordt de ruimte groter dan men zou vermoeden doordat de scheibogen tussen het schip en de zijbeuken zeer wijd opengewerkt zijn. De glasramen in het hoogkoor zijn ter ere van de patroonheilige van de kerk en stellen de Ten-Hemel-Opneming van Maria voor. Ze wordt er voorgesteld op wolken en begeleid door musicerende engelen.

Meer informatie

Meer informatie

Deze hoeve heeft een oorsprong als uithof van de Tempeliers. Ze wordt al vermeld in 1392 en staat afgebeeld op de kaart van het Brugse Vrije naar Pieter Pourbus (1561-1571). De Tempeliers kregen deze grond rechtstreeks door schenking van de Graven van Vlaanderen in de 12de eeuw. Ze gebruikten de geschonken grond als landbouwgrond en trokken daarom ook dit grote hof op. De walgracht omsluit een woonerf van wel 100m op 100m en is tot 8m breed. Het gaat dus om een vrij prestigieuze site. De naam 'Koude Schuur' (in het Frans: La Froide Granche) verwijst naar de natte bodemgesteldheid die ervoor zorgt dat de grond in de lente moeilijk opwarmt. Deze "koude gronden" zijn de ingepolderde Ijzerpolders, waarop dit hof werd aangelegd. Van de oorspronkelijke omwalling zijn nog steeds sporen zichtbaar, al is de hoeve in 1921 heropgebouwd na oorlogsschade. Waarschijnlijk was de architect T. Raison voor het ontwerp van de wederopbouw verantwoordelijk. Buurtbewoners geloofden lang dat de Tempeliers deze hofstede behekst hadden. Verschillende sagen spelen zich dan ook af aan deze hoeve. Zo doet het verhaal de ronde dat er zich een dwaallicht, een ziel die niet tot rust komt, op de houten afsluiting van de schuur ophoudt in de vorm van een brandende kaars. Wanneer iemand uit de buurt 's avonds hierlangs naar huis loopt, gaat de kaars plotsklaps uit, zonder dat er een levende ziel in de buurt is... Eveneens aan de Koude Schuur zouden er 's nachts zwarte katten rondsluipen, die je in het water kunnen doen vallen. Hoe men ook naar de katten slaat, niks kan hen raken...

Meer informatie

Meer informatie

Meer informatie

In de jaren 1930 nam het aantal badgasten aan de kust gevoelig toe. Bovendien waren er onder deze toeristen veel katholieken, die in die tijd nog veel meer de kerk bezochten dan de dag van vandaag... Er komen aan de kust in die periode dan ook een aantal kerken en kapellen bij, waaronder ook deze charmante kapel, gewijd aan de heilige Theresia. De architect, Fobert, heeft het hier aangedurfd te breken met de traditie van de neogotiek en heeft hier een kapel in modernistische stijl ontworpen. Zo is het grote spitsboogvenster in de noordgevel wel een verwijzing naar de neogotiek, maar zowel door het materiaalgebruik als door de tracering in het venster is er wel degelijk een breuk met de traditie: geen visblaasmotieven, maar verticale stroken beton delen het venster in. Ook de constructie van de kapel is vernieuwend: er is gewerkt met een betonnen skeletbouw, waartegen een parement van baksteen geplaatst is: gele baksteen voor de gevels, zwarte voor de accenten zoals vensteromlijstingen en plint. In het interieur is deze betonnen skeletstructuur met opzet zichtbaar gelaten. De materiaalkeuze voor de lambrizeringen van het koor en de zijpenanten is nog een voorbeeld van de duidelijke keuze voor nieuwe, andere materialen : waar men in de meeste kerken en kapellen een houten lambrizering aantreft, is er hier gekozen voor geglazuurde tegels. Deze unieke kapel is dan ook terecht beschermd als monument en dit sinds 2002.

Meer informatie

Meer informatie

Meer informatie

Dit voormalige hotel 'Continental' is nu in gebruik als logement en mess voor officieren. Het gebouw werd als monument beschermd in 2001. De voormalige naam van het hotel valt nog af te lezen uit de grote betonnen letters op de gevel. Hotel Continental werd ontworpen in 1920 als een symmetrisch gebouw in eclectische stijl. De symmetrie werd echter algauw verbroken door een uitbreiding. De twee traveeën uiterst rechts zijn namelijk een toevoeging van een vijftien jaar na de initiële bouw, een bewijs van de populariteit van het kusttoerisme in de vroege twintigste eeuw.

Meer informatie